"Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!" ( Rz 12,21 )

To zawołanie ks. Jerzego Popiełuszki jest dewizą, którą realizował całym swoim życiem. Słowa te były niezwykle ważne w czasie stanu wojennego, w epoce terroru, wrogości i nienawiści, ale i dziś są tak bardzo aktualne i potrzebne. Ks Jerzy był nieprzeciętnym społecznikiem. Kiedy w roku 80. wybuchła Solidarność i był strajk w Hucie Warszawa ks. Jerzy zaprzyjaźnił się z robotnikami i wszedł w ich życie.

Chrzcił dzieci, udzielał ślubów, był przyjacielem. Pomagał im w dialogu. Potem, kiedy był strajk w szkole pożarniczej, również tam był. Przekradał się przez okno, odprawiał tam Msze Święte. Kiedy Solidarność spotykała się w Gdańsku, to jeździł tam zawożąc egzemplarze drukowanej przez siebie encykliki "Laborem Exercens".

Ks. Jerzy Popiełuszko głosił zasadę zło dobrem zwyciężaj fot. Wiki 3.0Andrzej Iwański

Ruch Solidarności dla niego był ruchem społeczno-teologiczny a nie politycznym. On w tym ruchu widział Boga i ludzi jednoczących się w Jego Imię. Walczył razem z nimi o godność człowieka i relacje miedzyludzkie. Dla niego godność zawsze szła przed człowiekiem. Nigdy nie mowił źle o ludziach, mówił o problemach, a nie o osobach. Nigdy nie osądzał:

“W pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia ksiądz Popiełuszko znow zaskoczył swoich parafian. Poprosił ich z ambony, by okazali życzliwość stojącym na mrozie żołnierzom, co więcej, zachęcał, by częstowali ich świątecznymi potrawami, gorącym rosołem czy barszczem na rozgrzewkę.

Kilka dni później Popiełuszko znów zaskoczylł tym razem grono swoich przyjaciół, którzy zebrali się u niego w mieszkaniu. Wskazuja przez okno jeden z samochodów milicyjnych, powiedział do nich: "Sluchajcie, ci chłopcy siedzą tam i marzną od paru godzin. Zanieście im w termosie trochę kawy na rozgrzewkę!". Zapadło milczenie. Nikt nie ruszył się z miejsca. Wszyscy myśleli, że ksiądz Jerzy żartuje. On jednak mówił poważnie." ( Milena Kindziuk, Jerzy Popieluszko)

Krótka biografia

unnamed 3 Ks. Jerzy Popiełuszko urodził się 23 września 1947 roku w Okopach k. Suchowoli (ówczesne woj. białostockie) Byl trzecim z pięciorga dzieci Władysława i Marianny. Na chrzcie otrzymał imię Alfons. W 1965 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1966-68 odbył wraz z innymi klerykami służbę wojskową w specjalnej jednostce w Bartoszycach. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r. z rąk Prymasa Wyszyńskiego. Jako duszpasterz pracował w podwarszawskich Ząbkach, Aninie, a następnie w warszawskich kościołach Dzieciątka Jezus, św. Anny i św. Stanisława Kostki (od czerwca 1980).

W 1978 r. zostaje duszpasterzem środowisk medycznych w Warszawie — w czasie dwóch pierwszych papieskich pielgrzymek i pogrzebu Prymasa kieruje służbą medyczną. Sam przeszedł ciężką operację tarczycy, ma tzw. niedokrwistość złośliwą i chorobę żołądka — ze względu na stan zdrowia musi ograniczać pracę parafialną i u św. Stanisława Kostki mieszka już jako rezydent.

Od sierpnia 1980 związany ze środowiskiem robotniczym. Trochę przypadkowo (inny ksiądz miał już tego dnia obowiązki) zostaje wysłannikiem kard. Wyszyńskiego i odprawia nabożeństwa dla strajkujących z Huty Warszawa. W stanie wojennym wraz z proboszczem św. Stanisława Kostki, ks. Teofilem Boguckim, organizuje Msze za Ojczyznę. Od kwietnia 1982 takie Msze odbywają się systematycznie w ostatnią niedzielę miesiąca.

Jego działalność staje się niewygodna dla władz. Służba Bezpieczeństwa próbuje go zastraszyć — m.in. nieustannie inwigilując, uszkadzając samochód, rzucając kamienie w okno i organizując prowokację na ul. Chłodnej. Do znajdującego się tam mieszkania ks. Popiełuszki podrzucono amunicję, materiały wybuchowe i antypaństwowe publikacje. Na tej postawie ks. Jerzy zostaje aresztowany (przebywa w Pałacu Mostowskich 12-13.12.1983), do procesu jednak nie dochodzi — dzięki zabiegom Sekretariatu Episkopatu księdza obejmuje amnestia z lipca 1984. Na temat jego działalności pisze rządowa prasa (m.in. przez Jerzego Urbana), trwa też korespondencja między Urzędem ds. Wyznań i Kurią Warszawską Metropolitalną; rodzi się m.in. pomysł wysłania ks. Popiełuszki na studia do Rzymu.

19 października 1984 powracający z Bydgoszczy na drodze do Torunia, niedaleko miejscowości Górsk ks. Jerzy razem z kierowcą Waldemarem Chrostowski zostaje uprowadzony przez funkcjonariuszy MSW.

30 października z zalewu we Włocławku wyłowiono zwłoki kapłana. O uprowadzenie, torturowanie i pozbawienie życia ks. Popiełuszki (a także o uprowadzenie i usiłowanie pozbawienia życia Waldemara Chrostowskiego oraz wcześniejsze usiłowanie pozbawienia życia ks. Popiełuszki, Chrostowskiego i Seweryna Jaworskiego 13 października 1984) oskarżono Grzegorza Piotrowskiego, Leszka Pękalę i Waldemara Chmielewskiego, skazanych następnie odpowiednio na 25, 15 i 14 lat więzienia. Jedynym oskarżonym o podżeganie i pomoc w zbrodni wyższym funkcjonariuszem MSW był pułkownik Adam Pietruszka, skazany na 25 lat więzienia. Po amnestii z 1986 r. kary Pękali, Chmielewskiego i Pietruszki zmniejszono. Dziś wszyscy oskarżeni, z wyjątkiem Grzegorza Piotrowskiego, przebywają na wolności. Do tej pory nie wiadomo, kto i kiedy podjął decyzję o zabiciu księdza. Ani na jakim szczeblu zapadła decyzja. Wiadomo jedynie, że zabójstwa dokonali trzej pracownicy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Archidiecezjalny proces o beatyfikację ks. Jerzego Popiełuszki rozpoczął się 8 lutego 1997. Ogłoszenie ks. Jerzego Popiełuszki błogosławionym Kościoła katolickiego odbyło się 6 czerwca 2010 w Warszawie. Mszy świętej beatyfikacyjnej przewodniczył abp Angelo Amato, prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, który w imieniu papieża Benedykta XVI odczytał akt beatyfikacyjny. Wraz z nim mszę beatyfikacyjną koncelebrowało około 100 kardynałów, arcybiskupów i biskupów oraz 1,6 tys. kapłanów.

Mało znane fakty z życia ks. Jerzego

Na chrzcie nadano mu imię Alfons po wuju Alfonsie Gniedziejce, członku partyzantki Armii Krajowej, który w wieku dwudziestu jeden lat zginął po wojnie z rąk sowieckich. Imię Jerzy przypbrał rok przed święceniami 13 maja 1971 w wieku 23 lat .
Jako dziecko stół przebudowywał w ołtarz i montował kadzielnice.
Był przeciętnym, ale sumiennym i uczynnym uczniem. Odznaczał się głęboką religijnością przez którą rodzice byli często wzywani do szkoły.
W liceum bardzo dużo czytał zwłaszcza Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego.
Był krewnym ks. Rafała Kalinowskiego.
Jego ciocia mieszkała w Stanach Zjednoczonych dzięki niej był tam kilka razy.
Lubił samochody. W latach 70 tych jeździł sportowym szewroletem, który dostał od wspomnianej ciotki. Wkrótce jeden ze znajomych rozbił samochód na drzewie za co ks. Jerzy podziękował mu za "pozbycie się problemu".
Posiadał psa, który wabił się Tajniak.
Nie miał talentu, ani do pisania, ani do głoszenia kazań. Śpiewał też nieszczególnie. Swoje kazania szczegółowo omawiał z ks.Teofilem Boguckim, proboszczem parafii, w której rezydował, i który był inicjatorem Mszy św. za Ojczyznę.
Miał talent do zjedywania sobie ludzi od licealistów, studentów medycyny poprzez hutników, aktorów po sedziów. Jednak najbardziej czuł się zwiazany z robotnikami.
Organizował bezalkoholowe wycieczki dla robotników.
Po pierwszym roku seminarium trafił do wojska, gdzie za odmówienie ściągnięcia medalika i oddania różańca szykanowano go, np na mrozie stał po kilka godzin na boso w pełnym rynsztunku, w masce gazowej i karabinem.
Wojsko zrujnowało mu zdrowie. Cierpiał na anemię złośliwą, bóle żołądka, tarczycę.
Wielokrotnie anonimami straszono go śmiercia przez ukrzyżowanie, powieszenie. Kilka razy uszkadzano samochód, którym jeździł.
W Wigilię, w roku stanu wojennego z torbą pełną opłatków wyszedł na ulice do zomowców.
Szykany i naciski władz, rosnące zagrożenie oraz kłopoty zdrowotne ks. Popiełuszki były przyczyną, dla której prymas Józef Glemp zaproponował mu w 1984 roku wyjazd na studia do Rzymu. Popiełuszko z propozycji nie skorzystał.